نويسنده: دکتر حسين قريب
نگاهي به قطعنامه چهارم شوراي امنيت عليه ايران از ديدگاه الگوهاي تقابل استراتژيک در روابط بين الملل
مقدمه
در پي برگزاري اجلاس شوراي حکام و سپس وزراي خارجه گروه ۱+۵ قطعنامه چهارم از سوي شوراي امنيت در تاريخ ۸۷/۷/۶ ، عليه فعاليت هاي هسته اي ايران صادر شد . در اين قطعنامه ( به شماره ۱۸۳۵ ) هر چند تحريم هاي جديد مطرح نگرديده است ، لکن از ايران خواسته شده است که به قطعنامه هاي قبلي شوراي امنيت در خصوص لزوم تعليق جريان غني سازي اورانيوم پايبند و همچنين پاسخگوي پرسش هاي آژانس بين المللي انرژي اتمي باشد .
با توجه به محورهاي مذکور ، بايد اذعان کرد که قطعنامه جديد شوراي امنيت متضمن بار حقوقي در خور توجهي براي ايران است و از هم اکنون مي توان پيش بيني کرد که بر اساس محتواي قطعنامه مزبور ، در آينده نيز مطالبات جديدي ازسوي شوراي امنيت عليه ايران دامن زده خواهد شد . از اين رو ، نبايد به فقدان تحريم هاي جديد در قطعنامه مزبور دل خوش کرد يا دچار ساده انديشي گرديد .
اما از آنجا که تمامي کارشناسان بين المللي مي دانند که ساز و کارهاي تصويب قطعنامه ها عليه ايران عمدتا توسط امريکا مديريت و اعمال مي گردد و قاعده بازي را اين کشور تعريف مي کند ، لذا در اين مقاله در نظر است نسبت به استراتژي و الگوهاي تقابل امريکا با ايران ـ که از طريق قواعد و ساز و کارهاي شوراي امنيت اعمال مي شود ـ بررسي تحميل به عمل آيد .
ادامه ی مقاله را مطالعه نمایید…